هر کدام از ما برای زندگی قواعد و قوانینی در ذهن خود ساخته ایم و دوست داریم که همه چیز آنطور که می خواهیم پیش برود. مثلاً دوست داریم همه با ما صادق باشند. کارها به موقع انجام شود. اگر به کسی لطف می کنیم از ما قدردانی کند و …. این خواسته ها از نظر ما منطقی  و  معقول به نظر می رسد. ولی در واقعیت این طور نیست و همه افراد الزاماً مطابق میل و نظر ما عمل نمی کنند. این موضوع یکی از دلایل عمده ناراحتی  افراد است.

 یک راهکار مناسب برای جلوگیری از بروز این ناراحتی ها این است که از دیگران زیادی توقع نداشته باشیم. از طرف دیگر بهتر است که بر موارد و خواسته هایی تمرکز کنیم که روی آنها کنترل داریم و برای عملی شدن آن نیازمند دیگران نیستیم. همچنین می توانیم با خودمان بگوییم من این مورد را ترجیح می دهم و دوست دارم اما اگر اتفاق دیگری هم افتاد آن را می پذیرم. انعطاف پذیر بودن به ما کمک می کند تا از شرایط ناخواسته ناراحت نشویم و ضمن اینکه دوست داریم اتفاقات خوبی در مسیر ما روی دهد از گزینه های دیگر هم استقبال می کنیم و به آنها روی خوش نشان می دهیم. با انتخاب این روش ما آرامش بیشتری پیدا میکنیم.

روبرو شدن با آسیبهای زندگی به عنوان سیستم هشدار دهنده

در قسمت دیگری از فصل دوم کتاب شاد بودن در شرایط سخت، به کارکرد مهم آسیبها و دردهای زندگی اشاره شده است. معمولاً دردهای فیزیکی  ما، نوعی سیستم هشدار دهنده هستند که به ما یادآوری می کنند که لازم است تا در رفتار خود تغییراتی ایجاد کنیم تا گرفتار آسیب های بعدی نشویم.  به همین صورت احساسات منفی مانند دلخوری و ناراحتی وقتی زیاد تکرار می شوند این پیام را برای ما دارند که نباید برای شاد بودن خیلی به دیگران تکیه کنیم. یک تاول روی پا به شما هشدار می دهد که باید کفشتان را عوض کنید. به همین شکل دردهای احساسی مانند تاولهای روی ذهن هستند با این پیام که  افکارتان نیاز به تغییر دارد.