سه چيز ارزش نگران شدن را ندارند اما درعين حال بخش زيادي از نگراني هاي ما را شكل مي دهند اين سه موضوع عبارتند از :

• مسايل جزيي و بي اهميت
• حوادثي كه اتفاق افتادنشان بعيد است.
• مسايل لاينحل

 اگر بتوانيم  نگراني هاي مربوط به اين سه دسته را از زندگي خودمان دور كنيم بخش زيادي از  نگراني هاي ما به حداقل خواهد رسيد.

• موضوعات جزيي و بي اهميت :

براي اين كه بفهيم موضوعي كه باعث نگراني ما شده تا چه اندازه اهميت دارد مي توانيم از سه پرسش زير استفاده كنيم

اول- قانون  تغيير چشم انداز:

 از خود بپرسيد اين موضوعي كه مرا نگران كرده چند سال ديگر هم همچنان باعث ايجاد ناراحتي مي شود.

گاهي ما به قدري چشم اندازهاي كوتاه مدت را در نظرمان مجسم مي كنيم كه تپه هاي كم ارتفاع را مثل كوه هاي بلند مي بينيم. سعي كنيد نگراني هاي خود را از چشم انداز هاي مختلف ببينيد: يك هفته،‌يك ماه، ‌يك سال، يك دهه. از خود بپرسيد نگراني شما تا چه اندازه مهم است؟ وقتي اين سوال  را از خود مي پرسيد مي توانيد موضوعات مهم را از موضوعات غير مهم زندگي جدا كنيد.

دوم- مقياس اندازه گيري

اگر تجارب و اتفاقات ناخوشايند را در يك طيف قرار دهيد  و بررسی کنید مي توانيد از خود بپرسيد اين موضوعي كه الان نگران آن هستيد نسبت به سایر موضوعات مهم زندگی که تا الان تجربه کرده اید تا چه اندازه وحشتناك و نگران كننده است. اين مقياس باعث مي شود تا از كاه كوه نسازيد و  درك بهتري از مشكلات داشته باشيد.

سوم- ماشين حساب :

 گاهي بايد در مواجه شدن با رويدادهايي كه باعث ايجاد نگراني در ما مي شوند از خودمان اين سوال را بپرسيم كه اين موضوع واقعاً ارزش چه ميزان ناراحتي را دارد؟

مثلاً قرار بوده ترفيع بگيريد و حالا اين موضوع افتاده، يا ماشين شما تصادف كرده و خسارت جزيي ديده و طرف مقابل هم صحنه را ترك كرده. ما زمان و نيروي محدودي داريم پس بايد دقت داشته باشيم كه اين سرمايه ها را صرف كارهاي مهم كنيم و با نگراني آنها را هدر ندهيم.